Semavi Eyice ile sözlü tarih görüşmesi

Abstract

Aslen Amasralı, doğma büyüme Kadıköylü olan Semavi Eyice, ortaokuldan itibaren her hafta sonunu ve bayram tatilini İstanbul’u gezerek geçirir. Harçlığını ve bayram paralarını sahaflarda kitap alarak harcar. Bu dönemde Bedros Nişanyan’ın dükkanında Alfons Maria Schneider ile tanışır. Schneider, Göttingen Üniversitesi’nde Bizans Sanatı dersleri vermesini teklif eder. Teklifi kabul eden Eyice, gerekli hazırlıkları yaptıktan sonra Sirkeci Garı’ndan yola çıkarak hemen hemen her gece bombalanan Berlin’e gider. İki eğitim dönemini Berlin’de ve Viyana’da geçiren Eyice, Türkiye’ye döndükten 1 hafta sonra Edebiyat Fakültesi’ne kaydını yaptırır. 1943 yılında İstanbul minareleri hakkındaki tezini hazırlar. 1948 yılında İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’ne asistan olarak giriş yapar. 1950-1954 yılları arasında İstanbul’a gelen Berlin’deki hocası Schweinfuhrt’un assitanlığını da yapan Eyice, 1952 yılında verdiği doktora tezinde, Arif Müfid Mansel’in arkeolojik kazılarını takip ederek Side’deki Bizans eserlerini tespit eder. 1954 yılında evlendikten sonra 1,5 sene askerlik yapar. Doçentlik tezinde son devir Bizans mimarisini çalışır ve üniversiteye doçent olarak döner. 1958 yılında henüz doçent iken üye olduğu ve 40 yıl boyunca görev yaptığı Anıtlar Yüksek Kurulu’ndan 1999 senesinin başında istifa eder. Türk-İslam Sanatı, Oktay Aslanapa’nın müracaatı ile 1960’lı yıllarda ayrı bir kürsü olarak kabul edilince Bizans Sanatı'nın ayrı bir kürsü olması için başvuruda bulunur. Profesörlük tezinde zaviyeleri ve zaviyeli camileri çalışan Eyice, İstanbul Üniversitesi’nde toplamda 42 yıl boyunca çalıştıktan sonra 67 yaşında emekli olur.